Losing Alexander
Alexander's tomb is an object of archaeological obsession, not for the treasures it might contain--they were almost certainly looted long ago--but for the body of Alexander. While living, Alexander was a demi-god; after his death, his divinity grew. Roman emperors visited his tomb because they wanted to be associated with his greatness. He was revered even by early Christians--during the fourth century they wore medals with the name Jesus Christ on one side and the Macedonian conqueror on the other.
Alexander died in Babylon in 323 B.C. after a lingering illness, possibly malaria or West Nile virus. As his remains were being taken back to Macedonia, Alexander's trusted general, Ptolemy, hijacked the mummified body and brought it to Memphis in an attempt to legitimize his own new position as king of Egypt. Thus begins the incredible story of Nicholas J. Saunders's Alexander's Tomb (Basic Books, $26.00).
There is no shortage of potential sites for the lost tomb. The most notorious is, of course, the sarcophagus in the British Museum that Napoleon's savants believed was Alexander's. Later, when hieroglyphs were deciphered, it was revealed that the sarcophagus was carved for Nectanebo II, the last native ruler of Egypt. So it's not Alexander's. Or is it? Nectanebo fled Egypt and never used it, so it is possible that Ptolemy buried Alexander in the vacant royal sarcophagus. There was even a faint rumor that Nectanebo was Alexander's father.
Saunders skillfully tracks the possibilities from Alexander's first tomb at Memphis to the last two where he was reburied in Alexandria. Using maps and discussions of where the walls of Alexandria were and how they changed, he lays out the most likely possibilities.
One option Saunders has eliminated was a find announced by Liana Souvaltzi, a Greek archaeologist, who stunned the world in 1995 by announcing she had discovered a tomb bearing three limestone tablets inscribed with the tale of Alexander's poisoning and how Ptolemy had taken his body to the Siwa Oasis for burial. For a while people believed her, but eventually the translations proved to be fantasies. No one knows where the tomb is (my guess is he lies somewhere beneath the streets of modern Alexandria) but it's a great story and the search goes on.
Bob Brier is senior research fellow at Long Island University.
Original source: http://www.archaeology.org/0611/reviews/alexander.html
Alexander died in Babylon in 323 B.C. after a lingering illness, possibly malaria or West Nile virus. As his remains were being taken back to Macedonia, Alexander's trusted general, Ptolemy, hijacked the mummified body and brought it to Memphis in an attempt to legitimize his own new position as king of Egypt. Thus begins the incredible story of Nicholas J. Saunders's Alexander's Tomb (Basic Books, $26.00).
There is no shortage of potential sites for the lost tomb. The most notorious is, of course, the sarcophagus in the British Museum that Napoleon's savants believed was Alexander's. Later, when hieroglyphs were deciphered, it was revealed that the sarcophagus was carved for Nectanebo II, the last native ruler of Egypt. So it's not Alexander's. Or is it? Nectanebo fled Egypt and never used it, so it is possible that Ptolemy buried Alexander in the vacant royal sarcophagus. There was even a faint rumor that Nectanebo was Alexander's father.
Saunders skillfully tracks the possibilities from Alexander's first tomb at Memphis to the last two where he was reburied in Alexandria. Using maps and discussions of where the walls of Alexandria were and how they changed, he lays out the most likely possibilities.
One option Saunders has eliminated was a find announced by Liana Souvaltzi, a Greek archaeologist, who stunned the world in 1995 by announcing she had discovered a tomb bearing three limestone tablets inscribed with the tale of Alexander's poisoning and how Ptolemy had taken his body to the Siwa Oasis for burial. For a while people believed her, but eventually the translations proved to be fantasies. No one knows where the tomb is (my guess is he lies somewhere beneath the streets of modern Alexandria) but it's a great story and the search goes on.
Bob Brier is senior research fellow at Long Island University.
Original source: http://www.archaeology.org/0611/reviews/alexander.html
Κατολίσθηση ρήμαξε τις Αιγές
Τεράστια, όπως συμπεραίνεται από τις συνέπειές της, υπήρξε η φυσική καταστροφή που ευθύνεται για την εγκατάλειψη της πρώτης πρωτεύουσας των Μακεδόνων, τις Αιγές. «Ήταν μια τρομακτική κατολίσθηση κατά την οποία μετακινήθηκε ολόκληρη η πλευρά των Πιερίων. Τεράστιοι όγκοι χώματος αποσπάστηκαν από το βουνό, έσπρωξαν και κατάχωσαν τα ανάκτορα των Αιγών» λέει η αρχαιολόγος κυρία Αγγελική Κοτταρίδη, η οποία παρουσίασε τη θεωρία της στο πρόσφατο Αρχαιολογικό Συνέδριο της Θεσσαλονίκης. Η ίδια πιστεύει ότι αυτή είναι η απάντηση στο αίνιγμα που απασχολεί τους ιστορικούς σχετικά με την εγκατάλειψη των Αιγών. Άλλωστε οι κατολισθήσεις δεν είναι σπάνιο φαινόμενο για τον ελλαδικό χώρο.
«Το γεγονός αυτό ταρακούνησε το ανάκτορο, παρ΄ ότι ήταν εξαιρετικά δυνατό και καλοθεμελιωμένο ενώ κυριολεκτικά ρήμαξε το άστυ των Αιγών» προσθέτει η κυρία Κοτταρίδη, η οποία πραγματοποιεί τις ανασκαφές στις Αιγές. Μια σειρά αρχαιολογικών ευρημάτων συναινούν μάλιστα υπέρ αυτής της πρότασης. Όπως η μετατόπιση κατά αρκετά εκατοστά ολόκληρης της νότιας πτέρυγας εξαιτίας της τεράστιας πίεσης που ασκήθηκε, η μετατόπιση του νότιου στυλοβάτη του κεντρικού περιστυλίου, καθώς και η διολίσθηση τμήματος του δυτικού περιστυλίου προς το διπλανό ρέμα, όπου κατέπεσε και τμήμα του τείχους. Τότε επίσης κατέπεσαν οι καλυπτήρες-γείσα του βόρειου αναλημματικού τοίχου. «Τα χώματα της κατολίσθησης που τα σκέπασαν έσωσαν από τη λιθολόγηση τα πολύτιμα λόγω της ιδιαίτερα καλής ποιότητας του υλικού τους γείσα, όπως και ολόκληρη τη νότια πλευρά του ανακτόρου, καθώς και την ανατολική ως το πρόπυλο» σημειώνει η αρχαιολόγος.
Έτσι εξηγείται εξάλλου και η ξαφνική εγκατάλειψη των σπιτιών από τους κατοίκους της πόλης που βρήκαν καταφύγιο στον κάμπο, όπου δεν κινδύνευαν πλέον. «Η αιτία ως τώρα παρέμενε ασαφής, αλλά τα πλούσια σε μικροαντικείμενα και κεραμική ύστατα στρώματα καταστροφής μαρτυρούν ότι οι κάτοικοι έσπευσαν να φύγουν χωρίς να πάρουν πολλά πράγματα μαζί τους και δεν γύρισαν ποτέ» λέει η αρχαιολόγος. Και σήμερα όμως η προβληματική σύσταση του υπεδάφους αποτελεί σοβαρό πρόβλημα στις Αιγές, το οποίο, όπως επισημαίνεται, πρέπει να αντιμετωπιστεί με αντιστηρίξεις των πρανών. «Το ίδιο πρόβλημα ήταν γνωστό και στον αρχαίο αρχιτέκτονα, ο οποίος είχε κάνει ένα εντυπωσιακό έργο εξυγίανσης, διαμόρφωσης και ενισχυμένης θεμελίωσης του ανακτόρου, που με 25 δόμους και 13 μέτρα ύψος μόνο στον Παρθενώνα βρίσκει το αντίστοιχό του» καταλήγει η ίδια.
Πηγή: Το Βήμα
«Το γεγονός αυτό ταρακούνησε το ανάκτορο, παρ΄ ότι ήταν εξαιρετικά δυνατό και καλοθεμελιωμένο ενώ κυριολεκτικά ρήμαξε το άστυ των Αιγών» προσθέτει η κυρία Κοτταρίδη, η οποία πραγματοποιεί τις ανασκαφές στις Αιγές. Μια σειρά αρχαιολογικών ευρημάτων συναινούν μάλιστα υπέρ αυτής της πρότασης. Όπως η μετατόπιση κατά αρκετά εκατοστά ολόκληρης της νότιας πτέρυγας εξαιτίας της τεράστιας πίεσης που ασκήθηκε, η μετατόπιση του νότιου στυλοβάτη του κεντρικού περιστυλίου, καθώς και η διολίσθηση τμήματος του δυτικού περιστυλίου προς το διπλανό ρέμα, όπου κατέπεσε και τμήμα του τείχους. Τότε επίσης κατέπεσαν οι καλυπτήρες-γείσα του βόρειου αναλημματικού τοίχου. «Τα χώματα της κατολίσθησης που τα σκέπασαν έσωσαν από τη λιθολόγηση τα πολύτιμα λόγω της ιδιαίτερα καλής ποιότητας του υλικού τους γείσα, όπως και ολόκληρη τη νότια πλευρά του ανακτόρου, καθώς και την ανατολική ως το πρόπυλο» σημειώνει η αρχαιολόγος.
Έτσι εξηγείται εξάλλου και η ξαφνική εγκατάλειψη των σπιτιών από τους κατοίκους της πόλης που βρήκαν καταφύγιο στον κάμπο, όπου δεν κινδύνευαν πλέον. «Η αιτία ως τώρα παρέμενε ασαφής, αλλά τα πλούσια σε μικροαντικείμενα και κεραμική ύστατα στρώματα καταστροφής μαρτυρούν ότι οι κάτοικοι έσπευσαν να φύγουν χωρίς να πάρουν πολλά πράγματα μαζί τους και δεν γύρισαν ποτέ» λέει η αρχαιολόγος. Και σήμερα όμως η προβληματική σύσταση του υπεδάφους αποτελεί σοβαρό πρόβλημα στις Αιγές, το οποίο, όπως επισημαίνεται, πρέπει να αντιμετωπιστεί με αντιστηρίξεις των πρανών. «Το ίδιο πρόβλημα ήταν γνωστό και στον αρχαίο αρχιτέκτονα, ο οποίος είχε κάνει ένα εντυπωσιακό έργο εξυγίανσης, διαμόρφωσης και ενισχυμένης θεμελίωσης του ανακτόρου, που με 25 δόμους και 13 μέτρα ύψος μόνο στον Παρθενώνα βρίσκει το αντίστοιχό του» καταλήγει η ίδια.
Πηγή: Το Βήμα
Αρχαιολογία με τη συμμετοχή του κοινού
Επιφανειακή έρευνα πρόκειται να τελέσουν επαγγελματίες αρχαιολόγοι κατά μήκος του αρχαίου ρωμαϊκού δρόμου μεταξύ των σημερινών πόλεων Winchester και Chichester, στην Αγγλία. Ο δρόμος, που αποκαλύφθηκε πρόσφατα σε καλή κατάσταση, ξεκινάει από το Beauworth του Hampshire, περνάει από την περιοχή Exton και διατρέχει τη Ν. όψη του λόφου του Winchester για να κατευθυνθεί προς το Chichester διανύοντας λοφώδη έκταση. Λόγω της φυσιολογίας του εδάφους, ο δρόμος αποτελείται από πολλά μικρά τμήματα ευθειών ενωμένα μεταξύ τους και δίνοντάς του μορφή που απέτρεψε την εύκολη ταύτισή του, ενώ επιδεικνύει και ιδιόρρυθμες τεχνικές κατασκευής.
Στο σχέδιο όμως προβλέπεται και μια ιδιαίτερη θέση για τους κατοίκους της περιοχής, που έχει το χαρακτήρα επίσκεψης της ανασκαφής. Η κίνηση μπορεί να εξηγηθεί ως τμήμα μιας τάσης που υπάρχει στη Μ. Βρετανία, και η οποία ενθαρρύνει τη συμμετοχή του κοινού σε αρχαιολογικές έρευνες, με σκοπό την ενδυνάμωση της συνείδησης της ιστορικής συνέχειας, σε τοπικό κυρίως επίπεδο. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι ενδιαφερόμενοι κλήθηκαν να παραστούν για ενημερωτικό σεμινάριο σε τοπική pub, η οποία είναι κτισμένη στις απαρχές τις οδού. Το σεμινάριο θα προηγηθεί της περιήγησης, όπου θα έχουν την ευκαιρία να περπατήσουν στον αρχαίο δρόμο και να ανταλλάξουν απόψεις με τους αρχαιολόγους.
Πηγή: The News
Στο σχέδιο όμως προβλέπεται και μια ιδιαίτερη θέση για τους κατοίκους της περιοχής, που έχει το χαρακτήρα επίσκεψης της ανασκαφής. Η κίνηση μπορεί να εξηγηθεί ως τμήμα μιας τάσης που υπάρχει στη Μ. Βρετανία, και η οποία ενθαρρύνει τη συμμετοχή του κοινού σε αρχαιολογικές έρευνες, με σκοπό την ενδυνάμωση της συνείδησης της ιστορικής συνέχειας, σε τοπικό κυρίως επίπεδο. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι ενδιαφερόμενοι κλήθηκαν να παραστούν για ενημερωτικό σεμινάριο σε τοπική pub, η οποία είναι κτισμένη στις απαρχές τις οδού. Το σεμινάριο θα προηγηθεί της περιήγησης, όπου θα έχουν την ευκαιρία να περπατήσουν στον αρχαίο δρόμο και να ανταλλάξουν απόψεις με τους αρχαιολόγους.
Πηγή: The News
Subscribe to:
Posts (Atom)